Enclose
Photographs are enclosed by frames, just as relationships are enclosed by all sort of patterns. Those patterns arise out of nothing and are raw and unpolished, but yet still tender.
Since 2012 I've been capturing habits and rituals between me and my boyfriend. Every day. Using an old analogue camera that one day I found at a local flea market.
In 2015 we broke up. The weight of the love that we felt (and still feel) for each other was too heavy. Things got too intense. These photographs represent the relationship we had.
Even though Enclose is a very personal series, it as well is a story about love, intimacy, attraction and pain. One for one just universal themes. I think anyone will recognize somethings of their own lives in the series.
Bij een einde tussen honderdduizenden mensen
bedekken we de dingen met lakens,
gaan de zaken van mond tot mond of
zwijgen we en zijn de kinderen de tweede generatie.
Zo tellen we iedere keer opnieuw.
Alsof de beschaving bij barbaren is uitgevonden.
Bij een einde tussen tien mensen
Gaan de eerste vijf samen verder
Drie vormen een splinterpartij
Twee besteden meer tijd aan hun gezin
En bij een einde tussen twee mensen?
We steken snel de straten over
(om elkaar niet te doorkruisen.)
We zetten onze aankopen op straat
en steken de lakens in brand.
Kopen elk een eenpersoonsbed.
Alsof alleen-zijn bij zij die dat niet zijn is uitgevonden.
-Luwe
bedekken we de dingen met lakens,
gaan de zaken van mond tot mond of
zwijgen we en zijn de kinderen de tweede generatie.
Zo tellen we iedere keer opnieuw.
Alsof de beschaving bij barbaren is uitgevonden.
Bij een einde tussen tien mensen
Gaan de eerste vijf samen verder
Drie vormen een splinterpartij
Twee besteden meer tijd aan hun gezin
En bij een einde tussen twee mensen?
We steken snel de straten over
(om elkaar niet te doorkruisen.)
We zetten onze aankopen op straat
en steken de lakens in brand.
Kopen elk een eenpersoonsbed.
Alsof alleen-zijn bij zij die dat niet zijn is uitgevonden.
-Luwe
Poem especially written for the exhibition “Enclose” in
Melkweg Gallery, Amsterdam, 2015
Melkweg Gallery, Amsterdam, 2015
Kijk daar, daar, een konijn.
Een uitgestrekte arm leidt de nog ongetemde blik.
Toen nog met zonder jas,
blote voeten op het gras.
Nu achter het gordijn.
Wat ik zie is wat ik zie en wat jij nooit zult zien,
en een kleine kans dat je het kunt begrijpen.
Taal, ja taal, de woorden om uit te drukken,
hoe de rillingen over het lijf, of de klanken in het oor,
het voelen van de vingers.
Maar ik kan niet in jouw hoofd.
Door jouw ogen naar buiten en via jouw neus naar binnen.
Een Konijn?
Waar? Daar?
Voelen op de tast,
als zintuiglijk begrip.
Volstaat,
een wonderschoon glijmiddel,
om te begrijpen.
Ik loop langs, en zie,
huizen, waarvan vensters ingericht
als persoonlijk uitdrukken.
Net iets anders dan de buren.
En van binnen zien ze mij, door het kader van het eigen denk raam.
Waar ik alleen de ruggen zie van fotolijstjes en gordijnen.
Perspectief.
Maar wat nu als het gordijn dicht
enkel een kleine hint geeft, van weerkaatsend licht.
Verdwalen, op dat enorme veld
van verschillende interpretaties.
Waar geen hand je beet pakt
en zegt, kijk, daar.
Een zoeken naar begrip en begrijpen.
Kijken.
Wat de schimmen jouw vertellen,
van wat jij denkt dat je ziet.
-Leendert Vooijs
Een uitgestrekte arm leidt de nog ongetemde blik.
Toen nog met zonder jas,
blote voeten op het gras.
Nu achter het gordijn.
Wat ik zie is wat ik zie en wat jij nooit zult zien,
en een kleine kans dat je het kunt begrijpen.
Taal, ja taal, de woorden om uit te drukken,
hoe de rillingen over het lijf, of de klanken in het oor,
het voelen van de vingers.
Maar ik kan niet in jouw hoofd.
Door jouw ogen naar buiten en via jouw neus naar binnen.
Een Konijn?
Waar? Daar?
Voelen op de tast,
als zintuiglijk begrip.
Volstaat,
een wonderschoon glijmiddel,
om te begrijpen.
Ik loop langs, en zie,
huizen, waarvan vensters ingericht
als persoonlijk uitdrukken.
Net iets anders dan de buren.
En van binnen zien ze mij, door het kader van het eigen denk raam.
Waar ik alleen de ruggen zie van fotolijstjes en gordijnen.
Perspectief.
Maar wat nu als het gordijn dicht
enkel een kleine hint geeft, van weerkaatsend licht.
Verdwalen, op dat enorme veld
van verschillende interpretaties.
Waar geen hand je beet pakt
en zegt, kijk, daar.
Een zoeken naar begrip en begrijpen.
Kijken.
Wat de schimmen jouw vertellen,
van wat jij denkt dat je ziet.
-Leendert Vooijs
Poem especially written for the exhibition “Enclose” in
Melkweg Gallery, Amsterdam, 2015
Melkweg Gallery, Amsterdam, 2015
Voorwoord Enclose
"Enclose is een werk van liefde. Het is de weerslag van meeslepende overgave, een gepassioneerde zoektocht naar begrip en veiligheid en een viering van de ander en het eigene.
Het eigene in de foto’s van Prins de Vos is een onmiskenbaar mysterie dat er in ligt besloten.
Enclosed. Een opdracht, een queeste.
Wat ze uniek maakt is een onderliggende vraag waarop geen antwoord bestaat. Waarop geen antwoord nodig is.
Ik zag dit mysterie en het trok me ver voordat ik kwam te weten wat het was.
Wat het is, doet er niet toe, het enige wat er toe doet is dát het er is en, onnadrukkelijk onbewust, vorm geeft aan een groot, herkenbaar maar uniek gevoel.
Dit mysterie is fundamenteel en onbelangrijk. Het is allesoverheersend en ontbreekt.
Het bestaat, geloof me, ik verzin het niet. Het is in de foto’s te zien zonder dat het wordt getoond.
Of nee, het wordt wel degelijk getoond maar blijft onzichtbaar.
Besloten.
Het hoeft niet benoemd.
Het heet ook zonder naam.
De liefde zichtbaar maken, niet veel mensen durven dat. Maar soms moet het. Soms is de symbiose van twee mensen zo uniek dat ervan moet worden getuigd.
De foto’s in dit boek maken ons getuige van een wonder. Zo noem ik dat.
Ze vervullen me met dankbaarheid omdat ze het bewijs zijn dat het bestaat, de liefde tussen twee mensen die alles wat
menselijk is in zich verenigen.
Elkaar omsluiten. Elkaar bevatten.
Het onbestaanbare tot stand gebracht, ik zie het in deze foto’s en het troost me. "
- Arthur Japin
Ik ben gekomen
Ik keek en zag jouw zinderende zin
Stond stil en wist meteen dat jij het was
Deur stond open, stem zei loop naar boven
Nu ben ik hier en zullen we elkaar vinden
Intens en bruisend, warm en vol passie
Woon me maar uit en laat me schreeuwen
Oude benen gaan nog soepel wijd en glad
Maar ik zie een aarzeling bij jou, m’n schat
Als denk je sodemieter toch op vies wijf
Liever nog dood op een toeristenboot
Dan levend in jouw bejaardenschoot
Weet je dat ik me dat best voor kan stellen
Dus trek ik mijn conclusie en ga weer dalen
Een fijne tijd nog met de volgende die komt
Ook leest kom boven hier is hunkerend geluk
Het was kort maar zeker geen verloren tijd
En ook zo fijn, ik heb helemaal geen spijt
- Margaretha Esther Dolman
Poem especially written for the exhibition “Enclose” in
Melkweg Gallery, Amsterdam, 2015
Melkweg Gallery, Amsterdam, 2015
Intimiteit en verstedelijking in Nederland
Nu richting afvoer gebogen voel ik je adem. Groen is grootschaligheid, niet normloosheid, zoals bruin niet behoudend is. Paars is seks dus niet alléén recreatie en blauw is natuur. Voor wie twijfelt bestaat de regering van Nederland. De regering neemt twijfels weg.
In ons privéleven knielen we naakt en publiek, onoplosbaar. Tastzin is paars, migratie: paars. Daarom blijft de regering van mening dat nabijheid boven bereikbaarheid gaat.
Het hart van deze nota bestaat. Jouw adem komt uit gebied met gemengde functies: heelal, productie- en leefmilieu.
Ik wil verdwalen in de gewesten, waar seks is en eenzaamheid. Een voorspelbaar, geïsoleerd leven. Het hart van stagnatiegebieden is paars en moet via ingrijpende vernieuwingen opnieuw doorbloed raken.
In deze geografie was ik mijzelf, verlies mijn jeugd. Op oevers van grote wateren, waar windturbines worden opgericht in de nabijheid van bestaande verticale elementen, ben ik je grondstof, ordening.
Hier begin ik Nederland te schrijven, mijn onwillekeurige samentrekkingen in stadsgewest en groenstructuur.
- Maarten van der Graaff
Nu richting afvoer gebogen voel ik je adem. Groen is grootschaligheid, niet normloosheid, zoals bruin niet behoudend is. Paars is seks dus niet alléén recreatie en blauw is natuur. Voor wie twijfelt bestaat de regering van Nederland. De regering neemt twijfels weg.
In ons privéleven knielen we naakt en publiek, onoplosbaar. Tastzin is paars, migratie: paars. Daarom blijft de regering van mening dat nabijheid boven bereikbaarheid gaat.
Het hart van deze nota bestaat. Jouw adem komt uit gebied met gemengde functies: heelal, productie- en leefmilieu.
Ik wil verdwalen in de gewesten, waar seks is en eenzaamheid. Een voorspelbaar, geïsoleerd leven. Het hart van stagnatiegebieden is paars en moet via ingrijpende vernieuwingen opnieuw doorbloed raken.
In deze geografie was ik mijzelf, verlies mijn jeugd. Op oevers van grote wateren, waar windturbines worden opgericht in de nabijheid van bestaande verticale elementen, ben ik je grondstof, ordening.
Hier begin ik Nederland te schrijven, mijn onwillekeurige samentrekkingen in stadsgewest en groenstructuur.
- Maarten van der Graaff
Poem especially written for the exhibition “Enclose” in
Melkweg Gallery, Amsterdam, 2015
Melkweg Gallery, Amsterdam, 2015
© Prins de Vos, 2024
